Dikke lagen olieverf en woekerende tekeningen. Of Han Klinkhamer (1950) nu een schilderij opbouwt of stukken afpelt van zijn werken op papier, veelzeggend ‘décollagetekeningen’ genoemd, het komt allemaal voort uit zijn ‘liefde voor de huid’.
Aan de dijk in het Noord-Brabantse Demen wordt Han Klinkhamer omringd door het Maasland. Hoewel hij er dagelijks wandelt of fietst, strijkt hij er niet neer om te tekenen of schilderen wat hij
ziet. ‘Alles ontstaat in het atelier, puur vanuit de verbeelding. Ik heb het verzonnen, maar ongetwijfeld gezien.’ Hij werkt in een indrukwekkend atelier, ruim, hoog en met licht van boven. En
inderdaad: zonder uitzicht op het landschap.
HOGE HORIZON
Al pratend laat Han schilderijen zien, die hij opbouwt uit vele smeuïge lagen olieverf. Hoeveel blijkt wel als ik een doek probeer op te tillen – loodzwaar! In de lagen wordt gekrast, geschraapt
en trekt hij soms voren als in een akker. Onderliggende lagen blijven zo meedoen in het beeld en voorzien de composities van schaduw en diepte. De werken bevinden zich ergens tussen het
herkenbare landschap en volledige abstractie. Een horizon – als we toch uitgaan van het landschappelijke – ligt veelal hoog in het beeldvlak of ontbreekt volledig. De blik is gericht op het land,
naar de grond. Han: ‘Het draait voor mij inderdaad niet om de lucht, het zit hem meer in de aarde. Maar het hoeft niet om het land zelf te gaan. Mijn werk is landschappelijk, maar gaat over
veel meer dan dat. Zoals de potjes van Morandi het stilleven overstijgen, wil ik iets universelers neerzetten, iets van alle tijden. Misschien verklaart dat waarom ik ook een jong publiek van dertigers bedien.’
Auteur: MEREL VAN DEN NIEUWENHOF
Lees het hele artikel in Atelier # 209 | november/december 2020
Recente reacties